Kategoria: Literatura dla dzieci i młodzieży
Dowcipy dla dorosłych
Stand up jest relatywnie młodą formą rozrywki wykonywaną w naszym kraju. Jest to pewna odmiana kabaretu, w której artyści wygłaszają zabawne monologi i bawią nimi publiczność. W odróżnieniu od tradycyjnej formy kabaretu na scenie występuje jeden artysta a nie cały zespół kabaretowy. Podczas swoich występów standuperzy często wygłaszają świńskie dowcipy dla dorosłych wobec czego raczej nie powinno zabierać się na takie występy małych dzieci. Występy stand uperów cieszą się w naszym kraju coraz większa popularnością a sale na galach coraz częściej wypełniają się do ostatniego miejsca. Duża w tym rola transmisji telewizyjnych, które wykreowały już kilka rodzimych gwiazd tej formy rozrywki. Również filmiki na serwisie internetowym youtube z najpopularniejszych skeczów zanotowały kilka milionów wyświetleń co obrazuje jak duży potencjał komercyjny drzemie w tej branży. Najlepsi stand uperzy podczas swoich występów starają złapać się interakcję ze zgromadzoną na widowni publicznością co jeszcze zwiększa efektowność skeczu.
W USTABILIZOWANYM ŚWIECIE
Natomiast w świecie ustabilizowanych norm i sankcji wychowawczych, w których to co typowe, normalne i uświęcone obowiązującym rytuałem bierze górę nad tym, co niecodzienne, przygoda traci na wartości, staje się wybrykiem oraz naruszeniem normy, i w rezultacie, pod presją społecznych sankcji, zasługuje na naganę i odrzucenie.Właściwie nie trzeba dowodzić ogromnej roli przygody w literaturze dla dzieci i młodzieży, w której ma ona długą tradycję wielostronne zastosowanie. Kategoria ta organizuje fabułę pewnych typów twórczości (np. bajki i baśnie), jest czynnikiem strukturotwórczym wielu gatunków beletrystyki.Jako zjawisko przeniesione z życia, przygoda w procesie „obróbki” literackiej traci swe naturalne i spontaniczne rysy na rzecz skodyfikowanych norm, zgodnych z obowiązującą konwencją literatury.
WSPÓŁZALEŻNOŚĆ IDEI
Kulturowe wyposażenie przygody w wymagany zestaw wzorów, powtarzalność pewnych wątków i motywów tworzy repertuar stereotypów fabularnych, z których literatura, odnawiając niektóre z nich, stale korzysta. Karierę przygody w literaturze dla dzieci i młodzieży należy łączyć z jej akceptacją przez dzieci i żywą recepcją literacką oraz, z drugiej strony, z wychowawczym awansem tej kategorii, dodajmy, w różnych okresach historycznych znajdującej inny wzór realizacji. Można pójść dalej i wykazać skądinąd ścisły związek między historycznie zmiennymi koncepcjami w edukacji młodego pokolenia a typem przygody, którą się w tym czasie upowszechnia lub zwalcza, popularyzując wówczas inny, alternatywny zestaw wartości.
ZAINTERESOWANIE PRZYGODĄ
Może być i tak, że przygoda nie jest do końca kategorią waloryzowaną dodatnio i wówczas występuje w utworze z zastrzeżeniem „jeżeli”, co stwarza dogodną furtkę dla różnorakich manipulacji wychowawczych. Zainteresowanie przygodą i jej wprowadzenie na karty literatury dla dzieci i młodzieży nastąpiło na gruncie określonych koncepcji pedagogicznych. Pierwszym bodaj filozofem, który zaakceptował prawo dziecka do inności, w tym do przygody i zabawy, był gorący zwolennik i popularyzator spontaniczności a także intensywności uczuć Jan Jakub Rousseau. W dzieciństwie zobaczył wartości właściwe jemu jedynie, a w dziecku zaś coś innego niż tylko zadatek na przyszłego człowieka.
Loading ...
